Chtož prědny raz do Łužyce a wokrejsa Dubja-Błota woglědajo, smějo z pśechwatankami licyś. Póstrowjenje z wutšobnym: „Witajśo k nam!” a dwójorěcne wutoflickowanje jsow, městow, institucijow, dwórnišćow a drogow pokazujotej na jadnoraznosć takego regiona: W tom źělu Nimskeje su Serby doma.
Až do źinsajšnego casa su se Serby swóju rěc, kulturu a identitu wobchowali. Wobogaśiju z woplěwanim swěźenjow, tradicijow a nałogow w běgu lěta guslowaŕsku zemicu na wjeleraku wašnju a dawaju jej jeje wjazym. K bytnostnemu wobrazoju słušaju serbske drastwy, kótarež se woblěkaju na wjele městnach k wósebnym góźbam. Serbski wjazym Łužyce njewiźiš jano pśez dwójurěcnosć, nałogi abo słowjańske městne a swójźbne mjenja. Taki se wupśestrěwa teke pó krajinu, źož mjenja wódow, stronow a drogow pokazuju wuske zwězanje z pśirodu.
Serby se rozměju ako naslědniki Milcanow a Łužycanarjow. Wobej stej słušałej k pódwjacornosłowjańskim rodam, kenž pśed niźi 1500 lětami pśetrěń mjazy Baltiskim mórjom a srjejźnymi górami, mjazy Łobjom/Sólowu a Bobrom wobsedlili. Serbski lud słuša togodla k styri awtochtonym mjeńšynam, kótarež su w Zwězkowej republice Nimska pśipóznate.
Kraj Bramborska, Lichy stat Sakska a Zwězkowa republika pódpěruju procowanja Serbow, swóju rěc, narodnu identitu a kulturu wobchowaś a dalej wuwijaś. Mimo togo pódpěruju wokrejse Dubja-Błota, Górne Błota-Łužyca, Spree-Neiße/Sprjewja-Nysa a bźezwokrejsne město Cottbus/Chóśebuz z k tomu słušacymi gmejnami, gmejnskimi zwězkami a wejsnymi a měsćańskimi źělami w Serbskem sedleńskem rumje zwopšawdnjenje pšawow, wobchowanje kulturelneje samostatnosći a politiske sobuwugótowanje serbskego luda.
Kulturna krajina Błota a kulturny pokład Serbow cynitej Łužycu k njepśepóznajomnu a swójoraznu.
